The BOFH – Wat is jouw excuus?

Boodschappen doen, ik weet niet hoe het met u zit maar ik heb er een schurft hekel aan. Ik zie het als een noodzakelijk kwaad, je moet tenslotte toch je natje en je droogje in huis hebben. En doordeweeks gaat het nog wel, dat boodschappen doen dan. Maar op Zaterdag?

Het begint al in de parkeergarage van het winkelcentrum waar iedere huismoeder die ooit in een ver verleden haar rijbewijs bij een tros bananen heeft gekregen een verwoede poging doet om haar auto, of wat daarvoor door moet gaan, krampachtig in een parkeervak probeert te proppen. Dertig keer steken om dan alsnog met de nissan micra zo te parkeren dat ze ruim twee parkeervakken tegelijk bezet. Ga met de fiets muts!

Als ik dan eindelijk een parkeerplaats heb gevonden is het hup met de roltrap naar boven en naar de supermarkt. Tenminste, als er niet weer eens zo’n tientonner precies voor de roltrap staat te kletsen met een andere tientonner waardoor je zonder het gebruik van een stormram of een liter glijmiddel niet bij de roltrap komt. Eindelijk boven aangeland wandel ik naar de supermarkt, pak een mandje, winkelkarretjes doe ik niet aan want uiteraard pak ik er altijd een waar een os voor moet worden gespannen om hem vooruit te krijgen, en loop naar binnen. En daar begint de ellende pas echt.

De huismoeder die ik net heb lopen vervloeken vanwege haar abominabele parkeerkunsten  blijkt ook nog eens al haar kinderen op sleeptouw te hebben genomen voor een gezellig dag je winkelen. Een stuk of tig van die zeurende en zanikende kinderen die het voor elkaar krijgen om, waar je ook loopt, je voor de voeten te lopen. En nee, niet alleen die moeder, maar alle huismoeders uit de buurt hebben hetzelfde idee gehad met een zee van jankende en zanikende kinderen als gevolg. Note to self, volgende keer oordopjes meenemen.

Als ik dan een manier heb gevonden om de kinder massa enig zins te ontwijken doemt het volgende probleem op. Een hele stroom aan bejaarden die het nodig vinden om met hun scootmobiel nietsontziend, doof en met oogkleppen op door de supermarkt te jagen alsof ze op de zwarte cross zijn. De rijstijl die wordt gehanteerd zou in Amerika worden geclassificeerd als “an assault with a deadly weapon””en wee je gebeente als je het lef hebt om er wat over te zeggen. Dan wordt je gebrek aan respect voor ouderen te hebben verweten, gegoten in een slaapverwekkend “vroeger was alles beter” verhaal.

Als ik dan de uitputting slag heb gehad en met mijn volgeladen en loodzware mandje (volgende keer toch maar een winkelwagentje?) bij de kassa sta voltrekt zich het volgende drama. Een hele stoet aan huismoeders en bejaarden. Meestal blijkt dat huismoeders de helft zijn vergeten (een boodschappenlijstje een idee?)  en de kinderen op strooptocht worden gestuurd om de ontbrekende artikelen alsnog op de lopende band te krijgen.

Na het afrekenen, wat in eerste instantie  twee keer verkeerd gaat door het niet kunnen onthouden van een simpele pincode ontstaat er een regelrechte oorlog tussen de kinderen over wie wat in het winkelwagentje mag leggen. Helaas is mijn stille wens dat ze elkaar met colaflessen en knalharde salami’s te lijf gaan nog niet uitgekomen.

Dan zijn de bejaarden aan de beurt die steevast een bedrag van € 25,50 contant willen betalen omdat ze het pinapparaat niet vertrouwen. Helaas gaat dat meestal gepaard met een berg aan muntgeld omdat ze zo graag gepast willen betalen ook al bezweert de cassiëre dat het niet nodig is. Als ze dan na 5 minuten zijn uitgerekend moet er eerst uiteraard nog worden gediscussieerd met de cassiëre over de bon en het wisselgeld die volgens meneer of mevrouw uiteraard niet kloppen.

Na het inpakken waarbij ze steevast tijden lang de lopende band bezet houden omdat ze een exacte manier van inpakken hebben jakkeren ze vol gas richting de uitgang waarbij iedereen en alles aan de kant moet springen om maar niet aan gort te worden gereden. De Benidorm Bastards zijn er niets bij.

Eindelijk ben ik dan aan de beurt. ik mik m’n boodschappen op de band, jaag m’n pinpas door het apparaat en zeg op voorhand al dat ik geen flessen heb ingeleverd en geen bon, zegeltjes of andere irrelevante meuk hoef en sta wonderbaarlijk binnen een minuut met twee volle tassen in m’n handen aan het goede eind van de lopende band.

Op de weg terug naar de auto maak ik een bejaarde (op z’n scootmobiel) nog duidelijk dat ik vindt dat die dingen in een supermarkt bij de wet verboden moeten worden, onderaan de roltrap maak ik in de buurt van de twee tientonners een luide opmerking over sportscholen en minder eten en bij de auto roep ik naar de huismoeder dat een opfris cursus van 20 lessen (met als prominent onderdeel inparkeren) bij een lokale rijschool haar helemaal niet zou misstaan. Je moet je frustratie toch ergens kwijt. Toch?

Thuis aangekomen zet ik de boodschappen weg, plof op de bank en bedenk me dat ik in het vervolg de boodschappen maar thuis laat bezorgen door Appie. En dan maar hopen dat de bezorger niet struikelt over de spelende kinderen of wordt overreden door de scootmobiel van opa Boes die al te laat is voor zijn klaverjas middag.